Chmury orograficzne w postaci soczewek lub migdałów mogą występować w strumieniu powietrza przepływającym nad wzniesieniem, górą lub grzbietem górskim poniżej poziomu wierzchołka przeszkody, na jego poziomie lub powyżej. Wygląd tych chmur może się różnić od zwykłego wyglądu każdego z dziesięciu rodzajów chmur, jednakże są one zawsze zaliczane do któregoś z i ich budowa jest podobna do budowy chmur tego rodzaju, do którego powinna być zaliczana. Najbardziej pospolite chmury orograficzne należą do chmur Altostratus, Stratocumulus i Cumulus.

Chmura orograficzna, będąc zależną od rzeźby terenu, jeżeli w ogóle się porusza, to na ogół bardzo wolno, chociaż wiatr na poziomie chmury może być silny. W pewnych przypadkach prędkość tego wiatru ujawnia się w szczegółach budowę samej chmury, jak np. przez oddzielne człony, które poruszają się od jednego do drugiego końca chmury.

Chmury te mogą przybierać bardzo różne kształty. W przypadku pojedynczej góry mają często kształt kołnierza otaczającego górę lub czapy okrywającej wierzchołek. Zarówno kołnierz, jak i czapa są wyraźnie symetryczne. Chmury te dają nieznaczne opady lub też nie dają opadów. Wydłużone wzgórza lub góry mogą powodować tworzenie się po ich stronie powietrznej chmur opadowych o dużej rozciągłości. Chmury tego rodzaju wieńczą grzbiet i zanikają zaraz za nim. Obserwowane od strony zawietrznej chmury te są często podobne do ławicy.

Przy silnym wietrze, chmury orograficzne mogą się tworzyć w pobliżu wierzchołka unosząc się w powietrzu po stronie zawietrznej góry. Nie należy mylić chmur tego typu ze śniegiem zwiewanym z grzbietu górskiego lub wierzchołka.