Mgła

jest chmurą w postaci zawiesiny mikroskopijnych kropelek wody, występującą na zerowej lub prawie zerowej wysokości, czyli tuż nad powierzchnią Ziemi. W temperaturach ujemnych mgłę mogą tworzyć również kryształki lodu. W szerokościach wysokich i umiarkowanych mgły występują najczęściej na wiosnę i na początku lata, gdy morze ma jeszcze niską temperaturę. W tropikach mgły nie występują. Wysokość mgły może być różna. Oznacza to, że jej górny pułap może sięgać zarówno kilkudziesięciu, jak i kilkuset metrów, a dolny może zaczynać się przy powierzchni Ziemi lub dopiero na wysokości kilku metrów. Dość często obserwuje się zjawisko podnoszenia się mgły. Jest ono wywołane ogrzaniem jej dolnych warstw powyżej punktu rosy, gdy mgła przemieszcza się nad ciepłym podłożem, lub gdy podłoże podwyższy swą temperaturę. Ma to miejsce na przykład na akwenach pływowych. Jeżeli zalega nad nimi mgła, a w czasie odpływu odsłania się dno morza lub przynajmniej głębokość zmniejsza się tak, że promienie słoneczne są w stanie dość szybko nagrzać dno czy cienką warstwę pokrywającej wody - mgła unosi się. Z przypływem - mgła znów opada. Występowanie mgły wiąże się z kwestią widoczności, chociaż jej ograniczenie może być spowodowane także opadami, obecnością w powietrzu pyłów, czy ziarenek piasku. Przyjmuje się, że mamy do czynienia z mgłą, gdy widoczność pozioma spada poniżej 1000m.

Mgly adwekcyjne

Są to mgły powstające wskutek adwekcyjnego, czyli poziomego przemieszczenia się ciepłego, wilgotnego powietrza nad zimną powierzchnią Ziemi. Jeżeli temperatura powierzchni Ziemi, lądu lub morza jest niższa od temperatury punktu rosy, a w powietrzu znajdują się jądra kondensacji, następuje skroplenie się pary wodnej i powstaje mgła. Do jej rozwoju potrzebny jest słaby wiatr, ułatwiający mieszanie powietrza.

Mgły wypromieniowania (radiacyjne)

są mgłami typowo lądowymi, ale spływając z brzegu mogą również sięgać w morze czasem nawet na odległość 10 Mm. Powstają zazwyczaj nocą, przy bezchmurnym niebie, gdy ląd szybko stygnie wypromieniowując ciepło i stykająca się z powierzchnią Ziemi warstwa powietrza oziębia się do temperatury niższej od punktu rosy.

Mgły orograficzne

powstają wskutek adiabatycznego oziębienia się wilgotnego powietrza, które unosi się napotykając pasmo gór lub stopniowo wznoszący się brzeg. Utworzona mgła często przemieszcza się również na przybrzeżne wody, ale nigdy nie sięga daleko od morza.

Mgły arktyczne (dymienie mórz arktycznych)

powstają podczas przemieszczania się zimnego powietrza nad ciepłym morzem. Ciepłe morze intensywnie paruje, przy czym część pary ulega kondensacji tworząc mgłę. W jej rozprzestrzenianiu pomagają wznoszące prądy powietrzne, powstające nad ciepłym morzem. Dymienie mórz obserwuje się nie tylko w Arktyce, ale można je spotkać też w fiordach Norwegii i u północno-zachodnich wybrzeży Danii.

Mgły frontowe

powstają na granicy frontu ciepłego, sięgają do kilkudziesięciu mil morskich poza tę granicę i przesuwają się wraz z nią. Powstawanie mgieł frontowych jest spowodowane oziębieniem się ciepłego i wilgotnego powietrza, wślizgującego się na klin powietrza zimnego. Czynnikiem wzmagającym dodatkowo tworzenie się mgieł frontowych jest parowanie kropel padającego w strefie frontu deszczu. Czasem mgłą frontowa jest obniżona chmura warstwowa.

Mgły w ujściach rzek

rzeki wprowadzają swe wody dość daleko w morze. W okresie zimowym i wiosennym, gdy wody rzek są zimniejsze od wód morza, do którego wpadają, w ich ujściach powstają mgły. Jeżeli ujście rzeki znajduje się na obszarach pływowych, odpływ zwiększający zasięg wnikania wód rzeki w morze zwiększa również zasięg mgły. Wraz z przypływem, niosącym cieplejszą wodę i wtaczającym wody rzeki w głąb jej koryta, mgła cofa się w kierunku lądu. Zjawisko to występuje bardzo wyraźnie na przykład u ujścia Elby.

 Powrót do góry strony